نیوتن کشف جدیدش رو بدینگونه اعلام کرد: سیب از درخت می افته پایین چون از اینهمه استبداد درخت خسته شده. چون حتی فکر بردگی و اسارت توی چنگال درخت تا آخر عمر اونرو تا ورطه مرگ پیش می بره. چون وجودش مملو از عشق و آزادگیست، توی سینش یک چیزهایی شعله می کشن و این درخت سرد و سنگی قدرت درک اونها رو نداره. الاغ فقط هیکل گنده کرده، شعور هیچی. نه حرفی نه لمسی نه یک خط شعر عاشقانه ای. می افته پایین چون رخوت ایستایی و سکون با روحیاتش در تضاد و حالش رو بهم می زنه. چون می خواد به معاشقه سبزه ها زیر درخت برسه و همینطوری که پرو پرو دراز کشیده روشون در گوششون یک حرفایی زمزمه کنه که از گونه های سبزشون شر شر شبنم بریزه پایین . چون به رفاقت باد ایمانی نداره. پتیاره یه وقت هست یه وقت نیست. آخه تا کی هر پرنده از خدا بی خبری از راه می رسه بیاد بشینه و برینه رو کله آدم بعدم بدون معذرت خواهی بذاره بره. یا اینکه یدونه ازین کرمهای شرور نصفه شب به آدم تجاوز کنه. تنها راه نجات حرکته، پویاییه، سگ دو زدنه، نفس نفس زدنه. توی آسمون ملق زدنه. با چشم بسته دل به دریا زدنه. توی تاریکی پنجه به دیوار زدنه. سیب می افته پایین چون چاره دیگه نداره. جاذبه کشکه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر